Moniek Gerritzen-Zanders

Ont-moetcoach Moniek Gerritzen-Zanders over haar zoektocht naar nieuwe kansen.

2025 - Bij SGL geloven we dat iedereen mee kan doen, op zijn of haar eigen manier. Vanuit die overtuiging transformeren we onze traditionele dagbesteding naar een betekenisvolle daginvulling. Moniek Gerritzen-Zanders (44) laat zien hoe uit onzekerheid en verandering iets moois kan ontstaan: voor cliënten, voor medewerkers én voor de hele gemeenschap. De ont-moetcoach kijkt met vertrouwen vooruit: “We hebben nu de kans om mensen met niet-aangeboren hersenletsel écht in hun kracht te zetten.”

Maar liefst 35 jaar ging Antoine voor zijn dagbesteding naar AC De Maashorst in Baarlo. Drie dagen in de week, met veel plezier. Buiten het activiteitencentrum zag zijn leven er compleet anders uit. Hij  had weinig contact met dorpsgenoten en leidde een vrij geïsoleerd bestaan.

Drie jaar geleden kwam de ommekeer. Door veranderingen in de Wmo mocht Antoine nog maar één keer per week naar De Maashorst komen. Achteraf misschien wel een geluk bij een ongeluk. Samen met SGL vond Antoine een nieuwe plek, midden in de gemeenschap, als vrijwilliger bij MFC De Engelbewaarder. “Je komt hem nu overal in het dorp tegen. Hij doet klusjes en boodschappen en hoort er helemaal bij. Precies zoals we voor ogen hadden” vertelt Moniek.

Van persoonlijk begeleider naar ont-moetcoach
Bijna 25 jaar werkt ze nu bij AC De Maashorst. Vastgeroest? Welnee. “Dan was ik allang weggeweest. Ik ben met alle veranderingen meegegaan en heb het nog altijd naar mijn zin. De uitdaging waar we nu voor staan, is zonder twijfel de grootste tot nu toe. Ook die ga ik aan. Ik geloof namelijk dat deze verandering écht nodig is voor een gezonde toekomst.”

Van persoonlijk begeleider is Moniek ont-moetcoach geworden. Dat maakt haar werk fundamenteel anders. “Voorheen vroeg ik cliënten als eerste: waar heb je hulp bij nodig? Nu vraag ik: wat kun je zelf of met hulp van je omgeving? En welke ondersteuning heb je van ons nog nodig? Dat is een andere manier van denken. We zetten cliënten veel meer in hun kracht. Geven hen zelf de regie en de kans om mee te doen, op hún manier.”

Kleine veranderingen, grote betekenis
Ook in het activiteitencentrum zijn de effecten hiervan al zichtbaar. “Vroeger schonken we aan tafel koffie en thee in voor de cliënten. Nu staat er een kar klaar en doen zij het zelf. Dat gaat prima. Mensen helpen elkaar, er ontstaat een andere beweging. De zelfredzaamheid groeit, precies wat we willen bereiken.”

De ‘droomgesprekken’ die het team afgelopen voorjaar voerde met cliënten van het AC leverden prachtige resultaten op. “Iemand gaf aan dat hij graag in de keuken wilde meehelpen. Die wens hebben we direct ingewilligd. Na de lunch doet hij bovendien de afwas en ’s middags zorgt hij voor de koffie. Het zijn kleine veranderingen met grote betekenis. Waar het kan, laten we het vaste activiteitenprogramma los en geven we samen met vrijwilligers invulling aan de persoonlijke wensen van onze cliënten.”

Verbindingen leggen
Als ont-moetcoach kijkt Moniek over de muren van het activiteitencentrum heen. “Ik ben niet alleen het vaste aanspreekpunt voor cliënten, maar probeer de verbinding te leggen met hun leefomgeving. Een meneer werkte vroeger met paarden en wilde daar graag weer iets mee doen. Dus heb ik contact gelegd met maneges. De volgende stap is dat we samen gaan kijken wat er mogelijk is.”

De ont-moetcoach is vastbesloten om meer van dit soort verbindingen te leggen. Dat gaat niet van vandaag op morgen, weet ze uit ervaring. “Het is een zoektocht die gepaard gaat met onzekerheid en twijfels . Voor iedereen, ook voor mij. Het afgelopen jaar heb ik mezelf echt leren kennen. Waar ik voor sta, wat ik leuk vind en waar mijn kwaliteiten liggen. Steeds meer besef ik dat de weg die we zijn ingeslagen de juiste is. Ik geloof heel erg in positieve gezondheid. Mensen met niet-aangeboren hersenletsel zijn niet zielig. Ze kunnen nog zóveel dingen wél.’

Het gewone leven
Moniek weet als geen ander hoe waardevol het contact met lotgenoten is voor cliënten. “Ook hier zie ik mooie verbindingen ontstaan. Mensen verenigen zich in appgroepen, gaan bij elkaar eten of samen naar het theater. Prachtig en zo hoort het ook. Dát is het echte leven.”

Zelf weet ze ook hoe belangrijk verbinding is. “Ik doe aan aqua joggen. Dat is leuk, maar het meest geniet ik van de derde helft: samen koffie drinken. Dat gun ik onze cliënten ook. We zeggen nog te makkelijk: ‘dat gaat niet’. Laten we samen kijken hoe het wél kan.”

Alleen maar winnaars
De verandering is ingezet en er is geen weg meer terug. “Twijfels horen erbij en mogen er zijn. Ik heb er vertrouwen in dat we deze transitie samen tot een succes maken. Uiteindelijk gaat deze nieuwe manier van werken alleen maar winnaars opleveren. Niets is mooier dan mensen in hun eigen kracht zetten. Om te weten hoe dat eruitziet, hoef ik alleen maar naar het gezicht van Antoine te kijken.”