Petra Wemmenhove

2025 - Lees hier het verhaal van Petra Wemmenhove, opgetekend door vrijwilligster Ine Wolters.

Deze keer ging ik in zuidelijke richting om kennis te maken met één van de honderden SGL vrijwilligers: Petra Wemmenhove, vrijwilligster binnen WBC Heerlen.

De reis ernaartoe ging zeer soepel, dus ik kwam veel te vroeg aan, midden in de donderdagmiddag-kaartsessie! Samen met Fred, Harry en Jacintha was Petra aan het jokeren. De mannen waren aan het winnen, maar na mijn komst wonnen de vrouwen ineens. Ik weet niet of hier een oorzakelijk verband in zat!

In ieder geval, bij het volgende spelletje mocht ik ook meedoen. Hoewel ik nog gezegd had dat ik echt niet tegen mijn verlies kon, kenden ze geen erbarmen en verloor ik grandioos. Na deze deuk in mijn zelfvertrouwen verwerkt te hebben, begon het interview met Petra.

Wie ben jij en hoe ben je hier terechtgekomen als vrijwilliger?
Petra vertelt dat ze hier 1,5 jaar geleden via haar zoon terechtgekomen is als vrijwilliger. Hij had stagegelopen bij SGL, weliswaar niet in de zorg en begeleiding, maar bij de afdeling Communicatie. Toch had hij genoeg gezien en gehoord om het idee te krijgen dat dit wel eens iets voor zijn moeder zou kunnen zijn.

Na haar schooltijd werkte Petra bij verschillende bedrijven, onder andere op kantoor en bij chocolaterie Rousseau. Ze heeft twee kinderen opgevoed en haar man verzorgd tot aan zijn overlijden, nu bijna drie jaar geleden. Na een gesprek met Vivian, adviseur vrijwilligerswerk binnen SGL, leek het haar leuk om dit eens te proberen. Toen ze de vraag kreeg waar ze de voorkeur aan gaf, grootschalig of kleinschalig werken, koos ze voor dat laatste. Petra vindt het fijn om één op één met iemand iets te doen, zodat iemand ook eens individuele aandacht krijgt. Maar ze draait er haar hand ook niet voor om, zoals eerder vermeld, met een groepje te kaarten. Hoewel de mensen die gebruikmaken van begeleiding door SGL ook de nodige problemen en zorgen hebben, paste dit beter bij haar dan werken in een huis voor mensen met dementie. En dat bleek ook zo te zijn.

En zo kwam ze terecht in het woonbegeleidingscentrum in Heerlen. Op donderdag zijn de meeste van de tien bewoners – twee vrouwen en acht mannen – thuis, vrij van werk of activiteiten. Dat werd dé dag dat er spelletjes gedaan worden, gewandeld, en nog veel meer. Ook individueel worden er uitstapjes gemaakt. Samen naar GaiaZOO bijvoorbeeld, of naar een rommelmarkt. Petra’s ervaring is dat er eerst een vertrouwensband moet groeien voordat mensen zich durven openstellen voor echt contact. Iedereen heeft uiteindelijk een gebruiksaanwijzing, of je nu wel of geen hersenletsel hebt. Niemand is moeilijk, maar vaak wel onbegrepen.

Ze vertelt ook dat mensen die zogenaamd gehandicapt zijn, vaak met een scheef oog worden bekeken. Of dat er over hun hoofd heen met de begeleider wordt gesproken, in plaats van met de persoon zelf die de boodschappen doet en in de rolstoel zit. Ze pleit voor een breder budget om iets te kunnen doen met bewoners op individuele basis. Individuele aandacht krijgen vinden de meeste mensen fijn, hoe gezellig een groep ook kan zijn.

Wat doe jij verder in je vrije tijd?
Petra heeft een hond waar uiteraard mee gewandeld moet worden. Gelukkig is dat één van haar favoriete bezigheden; je kunt haar bijna uittekenen met haar wandelschoenen. Verder is fietsen een hobby, en dan wel op een gewone fiets, niet op een fiets met versterking. Daarnaast is Petra lid van de carnavalsvereniging en van het 50-pluskoor dat verbonden is met het Showkoor Nouveau Visage, allemaal vrouwen. Het plezier dat ze hieraan beleeft, straalt van haar af.

Wat betekent dit vrijwilligerswerk voor jou?
Elke donderdag komt Petra met plezier naar het WBC, zich verheugend op weer een dag met de bewoners. Kaartspelend, elkaar plagend, genietend van het mooie gebouw met prachtige binnentuin. Hier heeft ze het gevoel dat ze iets van waarde kan toevoegen aan het leven van medemensen. En dat geeft haar zelf ook een prettig gevoel.

Eigen ervaringen omtrent ziekte en dood helpen haar om anderen beter te begrijpen. Om zich te kunnen verplaatsen in hoe het is om afhankelijk te zijn, niet alles te kunnen wat je zou willen. Soms is aanwezig zijn en luisteren al voldoende om de ander bij te kunnen staan in een leven dat niet altijd gemakkelijk is.

Dit gesprek met Petra werd aan de kaarttafel gehouden, in alle openbaarheid. Begeleiding, bewoners en ook medevrijwilligster Monique Kragt waren aanwezig. Dit tekent de sfeer van vertrouwelijkheid, openheid en samenwerking in het WBC.

De verhalen van Petra en Monique zijn een prachtig voorbeeld van de waarde die vrijwilligers brengen binnen SGL. Met hun aandacht, humor en betrokkenheid maken zij echt verschil in het leven van bewoners. Verhalen als die van hen laten zien hoe onmisbaar vrijwilligers zijn en hoeveel rijkdom zij bijdragen aan kwaliteit van leven.