Martin Koonen en begeleider Sanne Brouns

2025 - Martin Koonen (46) woont al 12 jaar bij woonbegeleidingscentrum Broeksittard. Hiervoor woonde hij een tijdje in WBC De Baandert en daarvoor zelfstandig met begeleiding thuis door SGL in Sittard. Eind 2025 gaat hij verhuizen naar een gloednieuwe locatie van SGL in Sittard: WBC Valkhöfke. Hier worden drie bestaande SGL woonlocaties samengebracht tot één. En dat is spannend, voor bewoners én medewerkers.

“Ik ben een echte Zittardenaer, ik ben hier opgegroeid en pap en mam wonen nog steeds dichtbij”, vertelt Martin. “Toen ik op mezelf woonde vereenzaamde ik een beetje, ik had echt behoefte aan aanspraak. Ook was het huishouden lastig. Om die reden ben ik in een woonbegeleidingscentrum van SGL gaan wonen. In eerste instantie woonde ik in WBC De Baandert maar deze woonvorm is erg groot voor mij. Het was er altijd erg druk en ik kreeg niet echt een thuisgevoel. Veel bewoners daar hebben meer zorg nodig dan ik.”

Thuisgevoel
“Sinds ik bij WBC Broeksittard woon voel ik me echt thuis. Ik heb veel aansluiting met de medewerkers en heb het ook fijn met de vijf medebewoners, vier mannen en een vrouw. Dat beaamt Sanne Brouns, persoonlijk begeleider van Martin. “Ik heb Martin enorm zien groeien als persoon, echt los zien komen. Wij zijn samen binnen gekomen bij WBC Broeksittard en hadden meteen een klik. We hebben veel samen meegemaakt, positieve en negatieve dingen. Ik help Martin verder bij dagelijkse zaken waar hij ondersteuning bij nodig heeft, maar andersom is dat ook absoluut zo. Toen ik zwanger was bijvoorbeeld, tilde Martin zware dingen voor mij. Wij zijn echt een team. We voelen en vullen elkaar aan.” Martin beaamt dit: “Sanne heeft beetje bij beetje mijn muur mogen afbreken. Doordat onze locatie klein is, is de band met de begeleiders heel persoonlijk. Dat vind ik meteen ook het spannendste aan de verhuizing. We gaan naar een veel grotere locatie met 32 bewoners en 2 logeerplekken, worden we straks nog wel gezien en niet ondergesneeuwd?”

Voorbereidingen
Martin is één van de 32 bewoners van de locaties WBC Overhoven, WBC Broeksittard en WBC Doenrade die gaat verhuizen naar WBC Valkhöfke. Een oud kantoorgebouw wordt daar nu volledig gestript en opnieuw opgebouwd tot een mooie en moderne woonlocatie. De planning is dat de verhuizing eind dit jaar plaatsvindt. En dat is spannend, om heel veel redenen. Martin: “Verhuizen is altijd spannend maar gelukkig worden we goed geïnformeerd en hebben we alle tijd om voorbereidingen te treffen. Ik ben dan ook al begonnen met opruimen. Wat ik het meest spannend vind aan de verhuizing is de grootte van de locatie. Ik hoop dat die band met Sanne en anderen zo kan blijven, dat daar tijd voor is.” Sanne vult aan: “Ja dat is ook wat ik het spannendste vind. Verhuizen heeft voor- en nadelen. Een volledig nieuw gebouw met mooie appartementen en veel zorgtechnologie heeft heel veel voordelen voor de bewoners, maar ook voor ons als medewerkers. Meer collega’s hebben heeft zeker ook voordelen, we kunnen elkaar helpen met diensten en roosters bijvoorbeeld. Nu ben ik vooral druk met begeleiding en keukenwerkzaamheden bijvoorbeeld, op de nieuwe locatie zullen er ook weer meer zorgtaken bij komen. Keukentaken zullen komen te vervallen. Die verpleegtechnische handelingen vind ik wel weer even spannend, maar dat komt vast goed en is ook een leuke uitdaging. Waar ik benieuwd naar ben is of er net zo veel oprechte aandacht voor de cliënt mogelijk is in WBC Valkhofke. Dat is iets wat ik voor mezelf hoop, maar nog meer voor mijn cliënten zoals Martin. Het één op één contact is heel waardevol.” Ze vult aan: “Waar Martin en ik overigens allebei het meeste naar uitkijken is het nieuwe begin.”

Martin knikt: “Ja een heel nieuw appartement, nieuwe medebewoners, alles nieuws… Dat is mooi. De locatie is ook heel fijn, nog dichterbij mijn ouders en op loopafstand van het winkelcentrum. Voor eventuele drukte die een grotere locatie op een centralere plek met zich meebrengt ben ik niet bang. Als ik mijn gehoorapparaten uitdoe hoor ik niks meer, ideaal. Ik krijg een iets groter appartement dan hier in Broeksittard, dus ik heb wel geluk. Sommige andere bewoners wonen nu al groter en moeten iets aan ruimte inleveren. Ja, langzaam begint het wel spannend te worden nu. We willen allemaal heel graag gaan kijken op de bouw, dat mag binnenkort. Er wordt een voorbeeld appartement ingericht nu. Dan kun je je er echt een beeld bij vormen.”

Creatief
Martin is geboren met het Axenfeld-Riegersyndroom waardoor hij al zijn hele leven beperkingen ervaart. “Het grootste probleem is mijn energie. Ik moet heel erg doseren en dat is lastig. Vroeger als kind al ervaarde ik dat ik niet mee kon komen, ik was altijd moe. Dat vond ik lastig. Gelukkig kan ik ondanks mijn beperking heel veel zelf. En daar maak ik graag gebruik van. Ik ben heel erg creatief en hou van kleding naaien en vermaken. Dat heb ik van mijn moeder en opa en oma.” “En dat gaat best ver”, lacht Sanne. “Martin is inmiddels de enige Nederlandse ambassadeur van fantasyfestival Elfia dat elk jaar in Arcen en Haarzuilens plaatsvindt. Er zijn onder meer kostuumparades, optredens en workshops.” Martin glundert: “Ik ben er erg trots op dat ik dit mag doen. Ik zet mij graag in voor mensen met een beperking, omdat ik weet waar ik het over heb. Zo adviseer ik de organisatie over toegankelijkheid voor mensen in een rolstoel bijvoorbeeld. Cosplay is voor mij een manier om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur.” Naast naaien is Martin druk met sociale bezigheden zoals trompet spelen en bowlen. “En ik werk vier halve dagen per week op sociale werkplaats Vidar waar ik ook van alles maak. Ja een druk leven!”

Eigen keuzes
“Ik ben gek op paars, die kleur komt overal terug. In mijn kostuums maar ook in mijn interieur. Dus toen ik een keuze mocht maken voor een muurkleur in mijn nieuwe appartement hoefde ik geen seconde na te denken. Naast de muurkleur mogen we ook zelf een vloer kiezen uit vijf verschillende. Die eigen inbreng is fijn, het wordt immers ons thuis. Ik zit samen met Sanne in het meedenkpanel dat gevormd is met bewoners, vrijwilligers, naasten en medewerkers van de drie locaties. Samen nemen zij beslissingen, bijvoorbeeld over het meubilair en de gordijnen van de gezamenlijke ruimtes. We bezoeken ook samen meubelwinkels. En het bijzondere is: we zitten allemaal op één lijn. Ik bemoei me graag met keuzes die gemaakt wordne voor gezamenlijk gebruik. Ik vind het niet alleen belangrijk dat een bank er mooi uit ziet, maar hij moet ook lekker zitten bijvoorbeeld. En ja, eigenlijk vond ik mezelf de meest geschikte bewoner om ons wbc te vertegenwoordigen.”

Zorgtechnologie
Martin: “Half maart had ik een afspraak in de demoruimte op het hoofdkantoor van SGL. Daar is een kamer ingericht met allerhande technologische snufjes. Ik mocht naar de afspraak mijn ouders meenemen, en ook begeleider Ilona was erbij. Roel Gerardts, projectmedewerker innovatie bij SGL, ging met ons in gesprek om te kijken waar ik tegenaan loop en wat ik nodig heb. Ik vond het heel mooi om te zien wat de mogelijkheden zijn en dat het maatwerk is. Ik ben nog best heel zelfstandig en heb nog niet zo veel nodig. Meer op het level van een beugel voor een douchestoel en een ergonomisch keukenblok. Maar heel veel dingen die ik zag zijn enorm helpend voor medebewoners die er fysiek minder goed aan toe zijn. En zo weet ik alvast wat er mogelijk is als ik in de toekomst wel iets nodig zou hebben. Het was een prettig gesprek en het geeft een goed gevoel dat er zoveel aandacht is voor eigen regie.”

Wat de bewoners én de medewerkers wel geruststelt is dat er voor de verhuizing al goed kennis gemaakt wordt met collega’s en bewoners onderling. Zo is er in maart al een eerste kennismakingsdag georganiseerd voor bewoners van de drie oude locatie. Iets gelijksoortigs zal voor medewerkers en vrijwilligers georganiseerd worden. Martin: “Op de kennismakingsdag moesten we allemaal een tegeltje maken met een spreuk. Die van mij was heel toepasselijk en ook wel wat ik vind: you never dream alone.”